Ergens anders op de website kun je lezen dat mijn paard is opgegroeid met zijn nagenoeg even oude halfbroertje, waar hij een groot deel van de dag mee buiten stond, in een grote zandbak. Van daar is hij terecht gekomen op een heel fijne pensionstal, met veel meer paarden en dus ook meer sociale interactie. In het zomer seizoen met een maatje op de wei, en in de winter in paddocks. Mijn grootste bezwaar was echter, dat hij in de winter toch nog erg veel binnen stond. In de paar uurtjes die hij buiten kwam, moest hij voor mijn gevoel een hoop van zijn behoeften “proppen”; vrij kunnen bewegen en rennen, sociaal doen met andere paarden, dommelen in de zon, enz. . Dit heeft mij doen besluiten op zoek te gaan naar een andere plek waar dat anders was, omdat ik vermoedde dat hem dat goed zou doen.

Al surfend op internet, kwam ik het concept Hit actiefstal tegen. Ik ben me er verder in gaan verdiepen, en het sprak me enorm aan. Gelukkig bleek er uiteindelijk ook nog zo’n soort stal min of meer in de buurt te zijn. Ik ben er gaan kijken en na een uitgebreide uitleg en rondleiding wist ik dat ik mijn paard hier naartoe zou brengen. Een grote pre van deze stal, is dat er in principe maar 1 keer per jaar nieuwe paarden aan de kudde worden toegevoegd. Dit, om de stabiliteit en rust in de kudde te handhaven. We moesten wachten tot het weideseizoen aan brak. Dat was eind maart. De integratie van de nieuwe kudde met de bestaande, ging stapsgewijs. Wat mij betreft erg goed doordacht.

Het integreren van nieuwe paarden in de Hitactief

• Allereerst moesten de nieuwe paarden een kudde gaan vormen. Die kwamen in een heel grote weide bij elkaar te staan. Dat was even aftasten, maar al gauw was dit zestal aan elkaar gewend en had mijn paard inmiddels twee vrienden gemaakt. Dat hij het ook spannend vond, merkte ik als ik hem af en toe even kwam halen om even wat te doen. Een hoop gegil en gehinnik (in mijn oor) naar zijn nieuwe vriendinnen. Dit gedrag heeft even geduurd, daarna werd zijn zelfvertrouwen groter, en zijn gegil naar de kudde minder
• Vervolgens kwam de huidige kudde een aantal uren per dag grazen naast de nieuwe paarden, zodat ze voorzichtig kennis konden maken
• Daarna kwamen de oude en nieuwe paarden gemengd op de wei. Het grote voordeel was dat de bestaande kudde meer geïnteresseerd was in het gras, dan in de nieuwelingen. Hierdoor verliep ook dit heel relaxt. Na een paar uur grazen, werd de bestaande kudde weer de Hitactief in gestuurd, en bleven de nieuwe paarden achter in de wei
• Uiteindelijk (na een aantal dagen) gingen de nieuwe paarden samen met de bestaande kudde terug de hitactief in

Zo werd de nieuwe kudde dus gevormd, echter was er nog een belangrijk punt wat gedaan moest worden, namelijk, het wennen aan de voerstations!

Wennen aan het voerstation in de Hitactief
Al toen mijn paard op de wei stond, ben ik hiermee begonnen. De pensionstalhouder had 1 station afgezet, zodat we daar op ons gemak konden oefenen, zonder gestoord te worden door anderen. Wel werden we regelmatig belangstellend gade geslagen, wat een grappig gezicht was.

Ín het voerstation gaan was spannend, maar durfde mijn paard wel te doen. Eten ging, zij het gehaast en wat nerveus, ook nog wel. De paarden moesten vooral leren om hun hoofd naar beneden te brengen. Daar zit ook de chiplezer, die er voor zorgt dat de schuif naar het ruwvoer omlaag gaat. Het station verlaten door het klaphek was nog even spannend, maar ook dat ging steeds wat beter. De paarden gingen in deze periode niet de wei op, zodat de noodzaak om in een voerstation te gaan, wat groter werd. Anders was er het risico dat de paarden niet zouden eten tot ze de wei op gingen, en dan kan het lang duren, voor ze het station in gaan. In die periode zette staleigenaren en stalgenoten de nieuwe paarden ook met regelmaat in een station, zodat de paarden wel hun eten kregen. In het begin at mijn paard vooral rustig met een vriendinnetje naast hem, naar verloop van tijd ging hij meer en meer op eigen benen staan.

Het eetpatroon wordt bijgehouden door een computer
In de computer konden we zien hoeveel onze paarden gegeten hadden. Dit schreef de stalhouder elke dag op, op het bord. En zo kwam het dus ineens voor, dat de hij kon zien dat mijn paard ’s nachts had gegeten, omdat hij er in vergelijking met de avond ineens “minuten bij had”! Dat was een heel fijn gevoel, hij begon het te snappen! Stapje voor stapje breidde dit gedrag zich uit. Steeds vaker had mijn paard gegeten zonder dat iemand hem daarbij had geholpen. Mensen zagen hem zelf een station in en uit lopen. En toen ging het snel. Hij had geen hulp meer nodig. Alleen nog wat bij het biksstation. Het oefenen deden we met de ruwvoerstations, als ze dat eenmaal snappen, gaat een krachtvoerstation vaak vanzelf. Bovendien is ruwvoer ook belangrijker, dus logischer om daar mee te beginnen.

Inmiddels staat mijn paard al weer een poos in de Hitactief. Hij is er in mei 2013 gekomen. Voor zover ik het kan beoordelen, heeft hij het erg naar zijn zin. Hij is rustiger dan voorheen. Nog steeds zichzelf, maar het explosieve is een stuk minder. Hij kan gedurende de dag zijn ei beter kwijt, kan zijn eigen tijd indelen. Hij heeft een goede plek in de kudde; voor sommige paarden doet hij een stapje aan de kant, anderen gaan voor hem opzij. Wel heb ik er voor gekozen om hem op ijzers te zetten. Hij bleef met tussenpozen gevoelig lopen, en de laatste tijd werd dat zelfs erger in plaats van beter. Sinds hij voor hoefijzers heeft, loopt hij weer als een trein!