Schreef ik gistermorgen nog een stukje over hoe het komt dat paarden schrikken, en waarom het heel erg belangrijk is dat je ontspannen omstandigheden creëert voor je paard, gisteravond kreeg ik direct de kans van mijn paard om het bewust te ervaren!

We waren ons aan het voorbereiden om te gaan rijden. Ik stond hem in de hoek van de bak aan te singelen. Gelukkig was het niet zo druk, 1 volwassene, en 1 jong meisje met een jonge pony die net een jaar onder het zadel is, maar waar ze al aardig mee weg stuurt. Weinig aan de hand dus. Tot mijn paard in zijn nieuwsgierigheid iets van de bakrand te pakken had. Een soort aluminium bak van ongeveer een halve meter lang. Niet zwaar, dus hij trok het zo van de rand af. Precies op het moment dat het meisje en de jonge pony om ons heen reden. In een paar seconden trok Bazook het “ding” van de rand, schrok daar vervolgens zelf wel een beetje van (want, raar geluid, vreemd voorwerp), de jonge pony werd daardoor weer afgeleid, en ik….. Ik schrok een beetje, maar eigenlijk werd ik meer boos. In een flits realiseerde ik me, dat ik vooral boos was op mezelf, omdat ik hem tijdens het aansingelen los had laten staan. Dat doe ik eigenlijk altijd, en het gaat ook eigenlijk altijd goed. Maar in dit geval was ik boos op mezelf, omdat ik daarmee wel voor anderen een mogelijk onveilige situatie had gecreëerd. Terug draaien ging natuurlijk niet, en ik dacht direct weer aan wat ik die ochtend had geschreven over het zenuwstelsel van het paard.

Het wegvluchten van het “ding” was een puur instinctieve reactie van mijn paard. Daar kon hij niets aan doen, het is zijn natuur. Mijn eerste emotie van ergernis en boosheid, maakte dat hij daarna bezig was of hij moest vechten of vluchten voor mij. Gelukkig kon ik volgen waarom Bazook deed wat hij deed, was in staat om snel om te schakelen, waardoor mijn boosheid (op mezelf dus!) verdween. Hij had niet meer dan vier passen gezet, en stond eigenlijk al heel braaf op mij te wachten, maar bekeek me nog wel met argusogen, nog steeds klaar om weg te rennen. Omdat ik zelf in staat was rustig te blijven, liet hij zich ook weer pakken. Er was gelukkig niets gebeurd, beide ruiters waren al weer lekker aan het rijden, en ook ik heb fijn gereden. Maar het liet me wel mooi twee dingen zien: een paard is en blijft een vluchtdier, en als eigenaar ben je ten alle tijden verantwoordelijk om de veiligheid van jezelf en anderen te waarborgen. Dus, note to self: in dat soort gevallen, paard beet houden! En, begrip tonen voor de schrikreactie, maakt dat mijn paard heel snel weer durft te ontspannen, zodat we fijn verder kunnen gaan met waar we mee bezig waren!